Open up, het is je gegund

Op deze foto van zo’n 10 jaar geleden ben ik 17. Bijna klaar met de middelbare school, klaar om ‘de wijde wereld te ontdekken’. Vrolijk lachend, terwijl er van binnen ongemerkt een tijdbom tikte. Bijna barstend omdat het tijd was niet de wereld, maar eerst mezelf te ontdekken. Hij zei boem toen er geen druppel meer in de perfectionistische emmer bij kon. Van de ene op de andere dag, waarin ik onbewust weer te veel van mezelf vroeg, ging het licht uit. Zwart, donker, somber, depressief, vallend, opstaand, spot aan, druk, gejaagd, neutraal, zoekend naar normaal: een samenvatting van gevoelens en emoties in de jaren die volgden. En in de rook van de bom zocht ik naar nieuw licht.

Mijn eerste tussenstation was de diagnose depressie, aangevuld met steeds meer antidepressiva die maar niet leek aan te slaan. Na een depressie had ik soms het idee dat ik zo hoog vloog dat ik elk moment weer met grote snelheid naar beneden kon storten. Dat gebeurde regelmatig. Ik werd heen en weer geslingerd tussen twee kanten van de 0-lijn. Tot ik op een dag met een sneltreinvaart omhoog schoot, enorm gejaagd en energiek was, maar tegelijkertijd was leeggezogen en geen prikkel meer aankon. Ik was op, wilde er niet, maar ook wel zijn. Wilde opgeven en tegelijkertijd koste wat het kost beter worden. Een bipolaire stoornis, zeiden ze. Ik was overdonderd, moest wennen aan dit nieuwe station. Een depressie, dan ben je somber, zielig. Maar bipolair? Dan ben je gewoon gek. Ik wilde niet in zo’n nieuw hokje.

Achteraf ben ik dat hokje meer dan dankbaar. Het heeft ervoor gezorgd dat ik de juiste therapie en medicatie kreeg. Dat ik dag voor dag, lach na lach en traan na traan uiteindelijk weer zonder zorgen in het leven kan staan. Dat ik weer durf te leven zonder angst om op te geven. Dat ik het genieten waar ik een tijd lang niet bij kon weer mag voelen en niet bang hoef te zijn voor erger als dit genieten een dagje, of paar dagen, of weekje, ontbreekt. Dat ik erop kan vertrouwen dat ik me ook dan weer beter zal voelen.

Therapieën, medicijnen en mijn eigen kracht hebben hier een hoop in gedaan, maar mijn grootste medicijn zijn de mensen om mij heen geweest. Mensen waarbij ik vanaf die barstende bom open kon zijn over wat ik voelde, of niet voelde. Mensen die na die tijd in mijn leven kwamen en mij en mijn bagage respecteerden, er ook van leerden. Mensen om mee te praten, zo belangrijk en zo gewenst voor iedereen die hier ook maar een klein beetje behoefte toe voelt, maar dit om een of andere reden niet kan, mag of durft te doen. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen, met steun en een tikkeltje geluk, weer in zijn of haar kracht kan gaan staan. Open up, het is je gegund.